Bazı Günler Yaşarsın, Tadından Yenmez!

İlk kez bir kakao ağacı ve meyvesini taze olarak görmemizin üzerinden çok geçmedi. (bkz. Chocoversum)Elinde Kolombiya menşeli kakao meyvesi ile gelen görevli genci görünce benimkilerin gözleri parlamış, yanımızda içini açmasıyla da bu görüntü ışık hızıyla hafızaya kazınmıştı.
Sonrasında dünyanın farklı bölgelerinden gelen kakao tanelerinden büyük bir hevesle ağzımıza atıp çiğnemeye bile çalıştık da olmadı, yutamadık. "Tanrıların Besini" yaramadı bize, bu muydu yani çikolatanın içinde kullanılan kakao, iğrençmiş anneeeee... diye söylendi çocuklar!
(tamam kötü anne Semi işbaşı yapar bazen, bilir de söylemez ne menem bir şey olduğunu. Heyyooo hazır bilgi yok bizde, herkes kendi yaşasın hayatı:))
Diğer bölümlerde henüz yapılmakta olan çikolatalardan her birininin tadına bakarak ilerledik de, ağzımız bildiğimiz tada kavuştu nihayetinde!
Çikolatayı ayıla bayıla yiyoruz iyi güzel de ne biliyoruz ki hakkında?!
Şöyle bir karıştırdım, çikolata üzerine ne çok araştırma yapılmış. Falanca üniversite, filanca klinik, prof.bilmem kim... Gazetelerin çarpıcı başlıkları altında okuruz hepsini: aktioksidan içerdiği, yüksek tansiyonu düşürdüğü, zengin bir kalsiyum kaynağı olduğu, özellikle kadınlara endorfin salgılattığı gibi... En çok da insanları neden mutlu ettiği üzerinde durulur. Benim konuyla ilgili açlığımı dış kaynaklı okuduğum bir yazı giderdi. Şöyle ki; çikolatadaki Tryptophan,vücuttaki iki yararlı hormonun (seratonin ve melatonin) salgılanmasını sağlayan amino asitlerden biri ve çikolata gibi birçok gıda ürününde mevcut. Ancak Seratoninin, ceviz, muz ve domateste çikolataya göre çok daha fazla olduğu tespit edilmiş. Tryptophan`ın da çikolatadan daha fazla olduğu pek çok besin var: peynir, et, süt, yumurta, terayağ ve protein içeren diğer besinler. Mesela 100 gr.lık sütlü çikolatada 50-70 mg.Tryptophan varken, 100 gr.lık peynirde 250-500 mg. Tryptophan var! Ama çikolata dışında hiçbirinin mutlulukla bağlantılı bir imajı yok o ayrı:)
Peki nasıl oluyor?
Çikolatanın ağzımızda  erirken bıraktığı his, aroması, tatlı olması zaten çikolatayı çekici hale getiriyor. Bunlara ek olarak çikolatayı çoğu zaman özel anlarımızda yiyoruz. Bir şey başardığımızda, sevindiğimizde ödül veriyoruz kendimize, ya da teselli oluyoruz bazen. Bir başarı elde ettiğimizde ve bu ödül sisteminde sevdiğimiz bir şeyi de yiyorsak bu Dopamin salgılanmasına yol açıyor. Hatta çikolatayı çok sevenlerde bu durum daha yemeden, sadece çikolata gördüklerinde bile gerçekleşebiliyor. Yapılan testlerde çikolatayı çok da sevmeyen birinde aynı etkiyi göstermiyor mesela. Kişisel tercihlerimiz ön plana çıkıyor bu konuda.

Ben ne mi yapıyorum şu anda? 

Nefis bir kahve eşliğinde, kendi yaptığım çikotalarımı (çikolata artıkları diyelim) yiyip post yazıyorum:) Yani eğer varsa bir mutluluk, meşhur hormonları salgılıyor olabilirim şu anda:)) Ama bu daha çok çikolatadan değil, kendi payımdan kaynaklanıyor sanırım.
Uzun zamandır ertelediğim bir şey yaptım: Hafta sonu çikolata workshop`una katıldım. Her şehirde vardır mutlaka, efsaneleşmiş tatlar, ağızdan ağıza yayılan başarı öyküleri...Uzay Pastanesi de Bursa`da özellikle pasta konusunda fenomen haline gelmiş bir markadır. Herkesin yolu oradan geçer mutlaka. Kurulduğu 1973 yılından beri kendisini sürekli yenileyen, yeni tatlarla bizleri buluşturan Uzay, kendi alanında Bursa`da açık ara öndedir. (bkz.Uzay)
Workshop sırasında verdiğimiz molada çok da güzel bir şey oldu. Üretimlerini gezme fırsatını yakaladık. Üretim ziyaretlerini severim, tatile bile gitsem varsa böyle bir imkan hiç kaçırmam. Bu sektörde ilk kez böyle bir yer gezdim. Ne kadar titiz çalışıldığının yanı sıra gıda mühendisi bulmuşken birkaç soru da sordum; kullanılan yağ, pastanın ömrü, tazelik durumu vs.

Çikolataları eritip, kokusu mekanı sararken, aklımdan geçen bir film geldi yerleşti kafama: "Chocolat" 
Çikolata eşliğinde yaşanan ne romantizmdi öyle o! Vianne, yaptığı enfes çikolatalar ve çingene Roux ile yaşadığı aşk...
(kabul, en çok Johnny Deep aklımdan geçti:))

(Chocolat, 2000, Joanne Harris`in aynı adlı romanından uyarlama film. Johnny Deep, Juliette Binoche)

Workshop bitti. Ben böyle çikolataydı, filmdi, Johnny Deep`di diye istediğim havaya gireyim, ömrü evin kapısının önüne kadar....
Kapıda benimkiler ve Peer Ole`nin kankası tarafından törenle karşılandım.
Elimdeki kutu saldırmak suretiyle açılıp talan edildi! Ben "herkes birer tane alsın" diye mırıldanırken sesim o tarafa ulaşmadı sanırım, kaç tur döndü veletler:)

Bence çikolatanın mutluluk hikayesi araştırılsın tamam da, şu çamurun çocuklar üzerindeki etkisi de araştırılmalı! Bu ne mutluluktur! Koy önüne en kral oyuncağı bakalım aynı etkiyi alabilecek misin?
Umurlarında mı ki aylardan kasım olmuş, şimdi eve böyle nasıl gireriz?
Bu sorulara kafa patlatmanın ne lüzumu var! Yazdan kalma sebze bahçesine çukuru aç, hortumla suyu doldur, dal içine! Hatta içine birkaç terlik at ve kaybet ki, onları arayıp bulmak da ayrı bir keyif katsın aksiyona:)

Beni gördüklerinde söyledikleri ilk şuydu: "Terlikler düştü içine, onları arıyoruz!" 
Ha ondanmış tamam o zaman, ben de neler düşünmüştüm oysa ki:)
Eeee ne yapalım, zaten olan olmuş, zevk almaya bakalım:) Kaptım makineyi ben de keyiflerine ortak oldum:)
Onların muhabbetinden çıkan tespitleri can kulağıyla dinledim:

• Çamur banyosu yapılabilecek bir ortam her bahçede olmalıymış.
• Çamur saça sürülüp kuruduğunda aynı jöle etkisi yapıyormuş.
• Çamur içine düşen terliğin etrafı tabaka olup acayip ağırlaşıyormuş.
• Hiç üşümemişler.
• Bugün acayip güzel geçmiş.

Konuya The Subways eşlik etsin en 'cuk' oturanından: We Don't Need Money To Have A Good Time