Herkes Kendi Havasında!

Nasıl bir kendini bırakmışlık hali yaşıyorum bu hafta!

Evde ses yok, ne gündüz, ne akşam...

Yemek pişmiyor, mutfak dağınık. 
Saatin kaç olduğu bana bir şey ifade etmiyor.

Ayaklarımın altında dolanan Muddel kedi dışında benden mama bekleyen, ilgi isteyen de yok.

Geçen gün mesela bütün gün su böreği kemirdim:) Bünye gene de sağlammış, o yediğimle bir çıktım, sabah girdim eve:) Örnek anne modelini bir haftalığına yayından kaldırdım duyurulur.

Örnek anne ne yapmaz ki; 

Gözünü, karga henüz kahvaltısını yapmadan çocukların tartışmasıyla açar da gene de 'normal' kalmayı başarır.

Bazen canı mutfağa girmek istemez de çocukların "anne acıktımmmm..." demelerine kayıtsız kalamaz.

Çocuk filmlerine gider, kendi kafasındaki filme değil.

Dışarıda yemek yemek ancak oyun alanı olan mekanlarda mümkündür mesela, ya da çocukların onayladığı yerlerde.

Evde geçirilen zaman boyunca fonda harika çocuk müzikleri eşlik eder ya da çok özenerek(!) seçilip tek bir şarkı takıntı haline gelir saatlerce çalar da, örnek anne ses etmez. Yeter ki müzik sevsinler:) 

Çocuk doğum günleri en sık katıldığı partilerdir, hiçbir davete hayır deme şansı yoktur.

Örnek anne sigara içmez, içki içerse de abartmaz, gayet uyanık bir seviyede bırakmayı bilir:)

Çocukların yanında küfür etmez, trafikte edesi gelir de idare eder durumu. (bazen:))
Çocuklara "haydi oyuncakları toplayalım" diyebilmek adına, örnek anne eşyasını sağda solda bırakmaz.
.................................................

Herkes kendine göre örnek olma yolunda neler yapıyordur kim bilir...

Buyrun uzatın listeyi, günde ne kadar kendiniz olabiliyorsunuz?
Ben anne dedim ama bu baba da olabilir pek tabii ki.

Yıllar önce henüz hamileyken mutlu çocuk yetiştirmekle ilgili kitaplar okuyordum. Bunun yolu belli ve net aslında: önce kendimizi mutlu etmemiz gerekiyor. Kendisini sürekli çocuk yüzünden engellenmiş/kısıtlanmış hisseden, hayatının tamamı çocuk olmuş biri ya eşini yer bitirir ya da çocuğu...

Okuduğum kitaplardan birinde aile modelleri üzerinde şöyle bir tespit vardı: Pasif ve agresif aile modelleri çocuk yetiştirme üzerinde asla etkili olmadığı, tam tersi sınırlarını koyabilen, kararlı ailelerin çocuklarının çok daha mutlu bireyler olduğunun tespiti üzerine duruyordu. Bahsedilen güçlü aile olabilmekti ve olmanın en önemli unsuru ise kendimizin mutlu ve sağlıklı olması şartıydı.

Yazması kolay tabii, formülü söyle derseniz, herkes kendisi bulmalı derim.
Naçizane tavsiyelerim var elbet kendime göre ve benim uyguladığım:)
Biraz kafayı dağıtmak, dostlarınızla buluşmak için birinin size gelip "haydi sen çık biraz, bunaldın" demesini beklemeyin. Kendiniz organize edin, elinizden ne geliyorsa. Kimseyi bulamazsanız bir akşam eşinizden rica edin mesela, siz de sinemaya gidin dostlarla veya kahve içmeye...Aynı şekilde karşılıklı tabii, siz de eşinize müsaade edin adam gitsin halı saha maçı yapsın:)
Çocukların yaşı büyüdükçe, kankaları da olacaktır mutlaka. Bırakın arada sırada bir gece pijama partisi yapsınlar, siz de kendinize/eşinize vakit ayırın.
Anneanneler, babaannelerden faydalanın biraz, tatillerde kısa da olsa orada kalabilsinler mesela. Onlar da mutlu olur çocuklarla birlikte:)

Elinizdeki imkanları fazla da abartmayın, çocuk "benden kurtulmak istiyorlar" gibi bir düşünceye kapılmasın:))
.................................................
Biraz olsun anlatmaya çalıştığımı herkes kendisine göre yaşamına yerleştirebilir. Tabii ki bebekli aileler için henüz erken, durum biraz daha kısıtlı...

Bu konuya nereden geldim de tüm bunları yazdım?
Böyle günler bana çok iyi geliyor, yani kendimi tamamen özgür hissettiğim günler, Semi olabildiğim günler:)

Bu hafta Peer Ole daha önce de bahsettiğim gibi Campwolftrack`te, Bolu`da. Kai Felix ise anneannesinin yazlığında. Hafta sonu annem ve komşuları ellerinde su bardakları ile, Kai Felix ise su tabancası ile bizi ıslatarak uğurladı:))
Annem mutlu; çünkü yalnız değil, torunuyla birlikte yeniden çocuk oluyor üstelik.
Kai Felix mutlu; çünkü ailesi dışında da sevildiği bir ortamda kalıyor, başka bir yaş grubunu tanıyor, onlara anlatacak çok şeyi var:)
Peer Ole mutlu; arkadaşları ile doğanın içinde, geçen yıldan bildiği, sevdiği ortamda hareketli bir tatil yapıyor:)
Beni söylemem gerek var mı? Yazıda saklı zaten:)

Amaaaaa, bir itiraf! İkisini de çok özledimmmmm! Bu sessizliğin uzunu beni bozar:)

Bu kadar dağılmışken oturup dikiş dikmeyeceğimi tahmin edersiniz...
Aşağıda gördüğünüz geçen haftadan, Derya`cım bu kumaşı gayet iyi hatırlar:)