Tombalak Bebeğin Fotoğraf İntikamı

Baharın geldiğini anlamak için ne dışarı burnunuzu çıkartmanıza gerek var, ne de hava durumuna göz atmanıza. Blog alemi kâfi:) Çiçektir, böcektir, pazar gezmeleridir, güneştir, sıcaktır, hormonlardır, oh be yaz geliyor durumlarıdır...bloglar kendinden geçmiş durumda...Herkes bıkmış bu kış demek ki, kar, kardan adam ve soğuk muhabbetlerden.
Bana sorarsanız değiştiremeyeceklerim söz konusuyla hayatta fazla bıdılamam, depresyona da girmem. Bunları yapmak istersem havadan bağımsız zaten yapıyorumdur:))

Elimde atmaya kıyamadığım epey eski bir GEO sayısında yaratıcı insanlarla ilgili bir dosya var ki kaçıncıya okuyorum. Yaratıcılık ve zeka kavramları irdelenmiş, büyük adamların nasıl bu denli yaratıcı olabildikleri ortaya konmuş, araya da özlü sözler kıvamında büyük insan lafları serpiştirilmiş.

"Dehanın yüzde 1`i ilham, yüzde 99`u ter dökmektir." (Thomas Edison)

"Yaratıcılık, aklın düşünmeye engel olmayı bıraktığı yerde başlar." (Anonim)

"Her insanda öldürülmüş bir Mozart yatar." (Antoine de Saint-Exupéry)

Bana 'vay be' dedirten şu son laf oldu, Antoine de Saint-Exupéry`e ait olan. Bizler acaba içimizde kimleri öldürdük, hangi yaratıcı yönümüz sisteme kurban gitti ya da görmezlikten gelindi?
Ya şimdi neler yapıyoruz, yeterince keşfedebiliyor muyuz çocuklarımızı, yoksa onlar da sistemin yeni kurbanları mı? Yok yok gece vakti derin sularda yüzme niyetim yok!

Zamanla, olgunlaşma sürecinin de getirisiyle ben kendimde öldürülmüş çok şey buldum. Çok acıklı bir şey söylemiyorum, bu hepimiz için geçerli. Rakamlarla hiç işimin olmadığını anladığımda yıllarım para politikası, vergi, istatistik...dersleri arasında çoktan uçup gitmişti.

İçimde bir fotoğrafçı olduğunu söylemem absürt olur ancak fotoğraf çok geç kalmış keşiflerden biridir benim için....Hafta sonu hormonlar tabii ki beni de esir aldı, açık hava keyfi bana da şöyle bir merhaba dedi. Aldım elime makineyi başladım etrafa rahatsızlık vermeye...Ters insanın hali başka, söylemesi ayıp (nedense) severim de muhalif insanları... "Yeteri kadar renkli aleme daldım" diye bir düşünceniz olup siyah-beyaz nostaljisine kıyısından bakmak isterseniz diye baymamak adına hepsini koymadım, tadımlık kalsın.



İkisini de "anne" sömürüsüyle fotoğrafladım. Kai Felix`i bisiklete binerken yakaladığımdan oldukça keyifliydi. Peer Ole ise ruhunu ve tüm enerjisini dağda bıraktığından "of anne yaaa" dedikten sonra ancak böyle durabildi:)



Lavantalı kuşlarım durumu sakin karşıladı:)

Bugün de Muddel kediyi kanepede uyuklarken taciz ettim, önce şöyle bir baktı "bu manyak nerden geldi" dedi konuşma balonunda. Sonrasında bir esnedi, mesajı aldım tüydüm hemen:)

Bir sıkıntım olsa da gitsem bir psikoloğa ya da psikiyatriste, meşhur yatağa uzansam, anlatacağım ilk hikaye sanırım ta eskilere dayanan fotoğraf sancım olurdu. Bebeklik, çocukluk fotoğraflarım o kadar sayılıdır ki, o kadar olur yani. Hani doğumumdan 5 yaşına gelene kadar baksam baksam 5 fotoğrafı geçmez! Anneme sorarsam bir ara makine yokmuş, sonrasında film yanmış falan da filan. Bana sorarsanız üç kız çocuğun üzerine bir ümit erkek mi derken ben doğunca çok talep görmemişim zahir:)))

Tombalak bebek benim, beni tutmaya çalışan ise 3 nolu ablam:)