Mutfaktaki Minik Mutlu Eller

Aralık ayı bizim için istisna aylardan biridir. Sağlıklı beslenme bilgilerimiz bir süreliğine rafa kalkar, duymazdan geliriz iç sesimizi de...Ivır zıvır, tadı damağımızda kalan her türlü tatlı ve akrabaları, çay-kahve, şarap-peynir gibi ikililer zirve yapar.
Hediyeler alırız, kilolar alırız ve bu durumdan çocuklar gibi şen oluruz:)

Mutfağa sık girmelerim geçen haftadan. Hem yoğun misafir trafiği, hem 'Advent' başlangıcı derken mutfaktan çıkmaz oldum. (Advent : Noel öncesi dört hafta)

Hafta içi çocuklar geç geldiğinden pek vakit bulamazken bugün doğuştan istekli Kai Felix`le geçtik hamurun başına.

O kadar keyifli yapıyor ki, izlemek ayrı bir mutluluk benim için.

Bazılarını marmelatlı, bazılarını ise sade bıraktık, soğuyunca üzerine çikolata gezdirdik. Hamur oldukça fındıklı ve cevizli bir tada sahip ve tereyağlı. (kalori hesaplarına hiç girmiyoruz:)
Marmelat benim bahçeden bloğumun meşhur Anjelika eriklerinden.

Ne farkettim: O kadar önlük dikiyorum ve evde önlük sayısı sınır tanımazken çocuğun üzerinde önlük yok!!! Skandal!


Geçen haftadan beri Peer Ole sınavlarıyla boğuşuyor, birkaç sınavı geride kaldı ama bu hafta aynı tempo devam. O sebeple bugünkü mutfak aksiyonumuzu kenarından izlerken bir yandan da istekli-isteksiz ödevlerini yaptı. Programları o kadar yoğun ki... 4.sınıfta İnönü ya da Trablusgarp Savaşı`nı mı öğrenmiştik biz? İngilizce dersini hiç anlatmayayım zira devlet okuluna giden ben hayatımın ilk İngilizce dersini ortaokulda görmüştüm. Neyse kıyaslama bizi yanlışa götürür, hayat değişti, dünya değişti, meslekler değişti, beklentiler, yaşam tarzı değişti...Dolayısıyla onlar "dijital yerli" olarak gelecekte yerlerini alacaklar. Bu duruma ne kadar direnirsek direnelim bir kırılma noktası hep var. Bizler doğaya çıkmayı, toprağa basmayı, top peşinde koşmayı hep öne çıkarsak da, teknolojik kullanımları kısıtlasak da bazı gerçekler, günümüz şartları değişmiyor yazık ki...

Anne-baba olan herkesin zaman zaman kafasını kurcalayan sorular, kimi zaman da sorunları bir kenara bırakıp dün önümde giden bir kamyonun arkasında okuduğum, hayatı aşmış bir şoför amcanın özlü sözüyle bitireyim yazıyı:
"Hayat tespih gibidir. İster çek, ister salla"