Sırt Çantası Derken....

Odamı toplarken ve kumaşlarla boğuşurken tekrar karşılaştım bu kumaşla, "beni unuttun" dermiş gibi elime düştü. Asıl tanışmamız ise yaz aylarına rastlar. Çocuklarla birlikte çıktığım 'kumaş bakma' aksiyonunda Peer Ole onu görüp, kumaşla arasında görünmez bir bağ kurup elinden bırakmamıştı. Beraber gezmelerimizde çocuklar bilirler ki söz konusu oyuncak olmazsa ve yararlı birşeyse (kitap, dergi vs.) pek hayır çıkmaz ağzımdan. Burada kilit nokta bize katkı sağlayan, bizi geliştiren ifadeleridir. Kumaş da bu kapsama alanına girdi birdenbire, sırt çantası dikmem istenerek:)
Yaz aylarında çocukların da evde olmasıyla, sıcaklar falan derken benim çalışkan dikiş makinemi üzülerek sadece uzaktan seyretmekle yetindim.
İlerleyen zamanda sıra nihayet bu kumaşa geldi ama aslında canımın pek de sırt çantası dikmek istemediğini fark ettim. Bilirim ki bu can birşey istemezse dikiş söz konusu olduğunda elimde sürünür gider, bitmek bilmez. Orayı yanlış kestim, burasını yamuk kestim....bezdirir beni, elimden atasım gelir.

Sonuç mu? Sonuç aşağıda:



Aşamalarla bakmak isterseniz:

Hatırlatma : Geri kalan kumaş hala sırt çantası olmak istiyor.